ZABAWA A RZECZYWISTOŚĆ

Opis

Donald W. Winnicott (1896-1971) już w młodym wieku zdobył uznanie jako lekarz dziecięcy; jednocześnie rosnące zainteresowanie emocjonalnymi problemami pacjentów skłoniło go do przyłączenia się do grupy psychoanalityków, tworzącej się wówczas w Londynie pod wpływem Zygmunta Freuda i Melanie Klein.

Jego własne koncepcje skupiały się wokół problematyki rozwoju emocjonalnego i czynników środowiskowych oddziałujących bardzo wcześnie na osobowość, ze szczególnym uwzględnieniem roli matki.

„Moim zdaniem Zabawa a rzeczywistość to najważniejsza praca psychoanalityczna od śmierci Freuda […]
Winnicott był według mnie twórcą koncepcji rozwoju idącej dalej niż teorie Freuda czy Klein, rzetelnej, a zarazem oryginalnej, przemawiającej w sposób budzący powszechną akceptację.
Nie wahał się przeciwstawić poglądom Melanie Klein i zaproponować teorii całkowicie odmiennej od jej teorii […]. Jego koncepcje – te dotyczące roli otoczenia, pierwotnej zależności, tworzenia początkowo subiektywnego, a potem obiektywnie spostrzeganego obiektu, iluzji, kreowania i konstruowania rzeczywistości zewnętrznej odpornej na destrukcję – cechuje wielkie bogactwo. Mają one wartość wiedzy nabytej w doświadczeniu […]”

prof. André Green, Société Psychanalytique de ParisCytat z artykułu: „The bifurcation of contemporary psychoanalysis: Lacan and Winnicott”. W: L.A. Kirshner (red.). (2011). „Between Winnicott and Lacan. A Clinical Engagement”. New York–London: Routledge.

Z teorii obiektu przejściowego Winnicotta wynika, że człowiek ciągle oscyluje między światem wewnętrznym a zewnętrznym. Oznacza to, iż jednostka pozostaje zawsze w stanie zależności i że otoczenie ma zawsze istotne znaczenie […] Dzięki Winnicottowi mogliśmy uwzględnić znaczenie otoczenia, nie tracąc zarazem specyficznie psychoanalitycznej świadomości roli świata wewnętrznego.

Robert Rodman M.D. ze Wstępu