DEPRESJE W WIEKU PODESZŁYM PRZYCZYNY, DIAGNOZA, LECZENIE.

Opis

Niniejsza książka została napisana przez lekarzy praktyków dla osób pracujących z ludźmi starszymi: internistów, geriatrów, psychiatrów, neurologów, lekarzy POZ, psychologów, socjologów, pracowników socjalnych, i zainteresowanych studentów, aby uzmysłowić złożoność mechanizmów chorób występujących w tym wieku i trudności związane z ich leczeniem. Nie tylko zawiera wiedzę podręcznikową, ale także próbuje zgłębiać obszary, w których pytań jest nadal więcej niż odpowiedzi. W monografii tej podjęto również nieporuszane dotychczas i przez to umykające naszej uwadze tematy, które mają istotne znaczenie praktyczne.

Ze wstępu:

Pierwszy z mitów społecznych to "archetypowy obraz" zachowań: ludzie starsi nie zwracają uwagi na wygląd, są zaniedbani, poruszają się powoli (do tej wizji bardzo pasuje laska), nie rozumieją pytań, które w konsekwencji trzeba powtarzać, odpowiadają rozwlekle i opisowo, co zniechęca do rozmowy. Zasadniczo są małomówni, nie wykazują zainteresowania nowościami, zanurzając się raczej w przeszłości; niechętnie nawiązują nowe kontakty towarzyskie. Rozmowa dotyczy głównie ich poczucia starości, skarg na zaburzenia snu i pogorszenia apetytu. Drugim mitem społecznym jest szczególna skłonność ludzi starszych do częstego odwiedzania lekarzy różnych specjalności, ponieważ dzięku temu znajdują w zatłoczonych poczekalniach towarzystwo innych chorych, co z kolei sprawia, że czują się mniej samotni. W tym micie zawarta jest sugestia, że nie cierpią oni z powodu dolegliwości tak bardzo, jak się skarżą, a przyczyną wizyt u lekarza jest chęć zmniejszenia izolacji społecznej. W obu tych mitach ujawnia się nie typowy obraz starości, lecz u znacznego odsetka osób (30-40%) tak manifestuje się depresja. Obrazy depresji w wieku podeszłym to: samotna izolacja od życia społecznego i zaniedbywanie podstawowych czynności: ubieranie się, dbanie o higienę, odżywianie, a także poczucie małej wartości (depresja poranna); to odcięcie się od rodziny i znajomych oraz niechęć do rozpoczynania nowych działań, brak przyjemności w utrzymywaniu dotychczasowego sposobu życia, znaczne zaburzenia snu i pogorszenie łaknienia, bezradnośc w rozwiązywaniu nawet najprostrzych problemów (depresja o nasileniu klimatycznym); to beznadziejność i myśli o końcu życia wobec nasilającej się niewydolności fizycznej i intelektualnej, ból i pustka związane z nieprzydatnością w społeczeństwie, poczucie bycia przedmiotem wśród sprawnej, zajętej sobą populacji. O tym, w kontekście obecności licznych chorób, jest niniejsz książka.

Tadeusz Parnowski

Tagi: Depresja ,