Niniejszy podręcznik to kontynuacja Zaopatrzenia rehabilitacyjnego wydanego w 2003 roku. Zmieniony, nowy tytuł wynika z rozszerzenia zagadnień klinicznych oraz praktycznych wskazówek do zastosowania zaopatrzenia protetycznego i ortotycznego. Przypomnę, że autorem i inicjatorem określenia zaopatrzenie rehabilitacyjne jest prof. Kazimierz Szawłowski, który uważał, że jest to integralna część leczenia usprawniającego, zresztą nie tylko w schorzeniach narządów ruchu.
Podręcznik został wzbogacony przez współautorkę — dr med. Wiesławę Nykę, starszego wykładowcę przy Katedrze Rehabilitacji Akademii Medycznej w Gdańsku, która opracowała problematykę kliniczną. Wniosła także liczne uwagi krytyczne, co pozwoliło na poprawienie i rozszerzenie opisywanych przedmiotów zaopatrzenia.
Niniejsza publikacja będzie pomocą dla studentów medycyny i fizjoterapii, spec¬jalizujących się lekarzy i magistrów rehabilitacji oraz tych wszystkich, którzy — ze względu na charakter swojej pracy z pacjentami powinni posiadać praktyczną wiedzę z zakresu protetyki, ortotyki i różnego rodzaju pomocy technicznych.
Poprawiono nazewnictwo wielu przedmiotów zaopatrzenia, choć wciąż pozostaje aktualne jego ujednolicenie zgodne z normami ISO (International Organisation for Standardisation).
Uważam za wskazane powtórzenie niektórych terminów opisanych już w poprzednim podręczniku.
Stosujemy określenie ortoza, zamiast dość powszechnie przyjętego w Polsce orteza, ponieważ jest ono bardziej poprawne językowo. Słowo to pochodzi od greckiego orthos, czyli prosty. Argumentem są inne, używane w języku polskim, określenia: ortodoncja, ortoptyka, ortotyk.
Nazwy anatomiczne są zgodne z podanymi w podręcznikach Mianownictwo anatomiczne; Aleksandrowicza oraz Anatomia człowiekaBochenka. Aby wyjaśnić najczęściej występujące niejednoznaczne pojęcia, podaję za tymi autorami, że część kończyny górnej od nadgarstka do palców nazywa się ręką. Określenia ramię i przedramię nie budzą wątpliwości. Te trzy elementy funkcjonalne wraz z podstawą łączącą, jaką jest obręcz barkowa, nazywa się kończyną górną.
Kończyna dolna składa się z obręczy biodrowej, która stanowi podstawę łączącą z tułowiem, oraz z części wolnej — uda, podudzia, równorzędnie nazywanego też golenią, i stopy.
Nie ma wątpliwości dotyczących nazw innych części anatomicznych, które ponadto porównano z podanymi w wymienionych podręcznikach.
W książce stosuje się określenie narządy ruchu — w liczbie mnogiej, jako poprawne językowo. Szersze uzasadnienie podaję w artykule opublikowanym w Rehabilitacji Medycznej w 2005 roku.
