Książka jest bardzo udaną próbą pogłębionej i wielokierunkowej analizy zależności, jakie zachodzą między pojęciem czy konstruktem empatii a tymi wewnętrznymi regulatorami aktywności człowieka, które można bezpośrednio powiązać ze strukturalnymi i funkcjonalnymi właściwościami mózgu. W swoim podstawowym zamyśle praca stanowi próbę komplementarnego ujęcia dwóch głównych nurtów badań nad zjawiskiem empatii. Pierwszy z nich ma charakter ściśle psychologiczny i dotyczy zarówno analizy mechanizmów samego zjawiska empatii, jej typów, manifestacji, kształtowania się w toku rozwoju i dojrzewania, jak i jej społecznych oraz interpersonalnych konsekwencji. Drugi nurt badań nad empatią ma wymiar zdecydowanie bardziej biologiczny i jest związany ze spektakularnym rozwojem neuronauk spowodowanym przede wszystkim szerokim zastosowaniem nieinwazyjnych metod badania funkcjonującego mózgu oraz odkryciem neuronów lustrzanych.
Przedstawione przez autorów rozważania znacznie poszerzają wiedzę o skomplikowanych relacjach, jakie zachodzą między mózgiem, w tym zwłaszcza wewnętrznymi regulatorami zachowania, które można odnieść bezpośrednio do jego strukturalnych i funkcjonalnych właściwości, a rozwojem i stanem empatycznych dyspozycji. Rozważania i wnioski zawarte w monografii mają też ważny aspekt praktyczny. Będą przydatne zarówno w pracy klinicznej, na przykład podczas rozważań nad genezą tych zaburzeń osobowości, które manifestują się różnymi deficytami emocjonalnymi, jak i dla neuropsychologów analizujących zaburzenia różnorodnych funkcji i procesów psychicznych. Korzystać też z nich będzie można w opiniowaniu sądowo-psychologicznym, w profilaktyce, prewencji czy oddziaływaniach rehabilitacyjnych. Istnieje także możliwość i potrzeba wykorzystania wyników badań w programach resocjalizacyjnych i terapeutycznych, w opiece postpenitencjarnej lub też w codziennej praktyce instytucji zajmujących się wychowaniem, zaburzeniami socjalizacji i rozwoju społecznego
